KISAH PERANTAU DI TANAH YANG ASING

  KISAH PERANTAU DI TANAH YANG ASING   Pada suatu malam Sang Hyang bersabda, “Pergilah ke Timur, ke tanah yang Kujanjikan keluarlah dari kota ayahmu pergilah dari kota kakek moyangmu seperti halnya Isyana boyongan begitulah kamu akan mengenang moyangmu yang di Medang.”   Aku mengiya dalam kedalaman sembah-Hyang, sembari mengenang para leluhur, bapak dan eyang. Leluhurku adalah Sang Tiyang Mardika yang dengan kebebasannya menganggit sastra Jawa . Sementara eyang adalah pasukan Slamet Riyadi, ibunya Tumenggung, ayahnya Lurah! Bapak sendiri adalah pegawai negeri, guru sekolah menengah di utara Jawa Tengah.   Di sinilah aku sekarang, di tanah Wangsa Rajasa Tidak pernah aku sangka, tidak pernah aku minta Apa yang Kaumaui, Dhuh Gusti Pangeran mami ?! Apa yang Kaukehendaki kulakukan di tanah ini?   Belum genap semua terjawab, empat kali bumi kelilingi matahari! Pun baru purna enam purnama, saat aku tetirah di timur Singhasari, oh, aku

Titi Wancine Wis Teka

Titi Wancine Wis Teka

Akeh uwong ngaku pandhita.
Ananging atine cidra.
Ngaku paring sabda saka jawata.
Sajatine amung mburu bandha.

Titi wancine wis teka...
Nalika kewan luwih aji tinimbang manungsa.
Manungsa kinunjara sajroning kothak kaca.
Bengak-bengok ngaruara tanpa swara.

Titi wancine wis teka...
Wong ngguyu dibelenggu.
Wong sembahyang ditendhang.
Wong nguda-rasa diperkara.

Titi wancine wis teka...
Wong udud dituntut.
Wong blaka dikunjara.
Wong tani dipateni.

Para juragan padha nata negara.
Narapraja lan satriya padha nyambiwara.
Para sarjana dadi babu ela-elu.
Dene wong sejati kaesi-esi.

Galo tuwan menir ngingu srenggala.
Suk yen gedhe kareben memangsa encik, cina, jawa.
Bareng gedhe malah nyakot gulune tuwan landa.
Sang tuwan age-age ngangkat bedhil lan gada.

Titi wancine wis teka...
Wong jawa ra doyan sega.
Alas gung daha ditanduri klapa.
Nandur ing sawah thukule bandosa.

17 November 2015
Padmo Adi

Comments